لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: سلول های بنیادی مزانشیمی(MSCs)  با منشا مختلف، در شرایط کشت های خاص توانایی تمایز به رده های متفاوت سلولی را دارند. اخیرا به نظر می رسد جفت انسان منبع خوبی برای مطالعه در این مورد باشد. سلول های بنیادی مشتق از پرزهای کوریونی جفت انسان، سلول هایی با قدرت تکثیر بالا و چندتوانی هستند که قادرند به سلول های دیگر تمایز یابند.هدف: تمایز سلول های بنیادی مشتق از کوریون جفت انسان به سلول های استئوبلاست.مواد و روش ها: سلول های بنیادی از پرزهای کوریونی جفت ترم انسان جدا، سپس با محلول کلاژناز تیپ 1 هضم شدند. سلول ها را جمع آوری کرده، در محیط  DMEM/F12کشت دادیم. تمایز استئوژنی با کشت این سلول ها در محیط حاوی DMEM/F12 با %10 FBS  همراه با 0.1 میکرومولار دگزامتازون و 50 میکرومولار اسید آسکوربیک 3 فسفات القا شد. برای ارزیابی ماتریکس معدنی شده رنگ آمیزی von kossa بکار رفت.نتایج: سلول های بنیادی مشتق از پرزهای کوریونی جفت هنگام کشت جمعیتی از سلول هایی با مورفولوژی شبه فیبروبلاست بودند. این سلول ها در محیط کشت استئوژنی حاوی دگزامتازون و فسفات آسکوربات پس از 7 روز تغییر مورفولوژی نشان دادند و بتدریج از حالت کشیده و فیبروبلاستی به گرد و مکعبی درآمدند. سلول های کشت داده شده در حضور عوامل استئوژن که با  von kossaرنگ آمیزی شده بودند برای ساختارهای ندولی معدنی شده مثبت بودند. ترشح ماتریکس خارج سلولی کلسیفیه، به شکل ندول های تیره دیده می شد ولی در گروه کنترل که حاوی سلول های بنیادی مشتق از کوریون در محیط کشت بدون عوامل استئوژن (دگزامتازون و آسکوربات فسفات) بود، دیده نمی شد.نتیجه گیری: سلول های بنیادی مشتق از کوریون جفت می توانند تمایز استوژنی پیدا کنند. بنابراین نتایج این مطالعه in vitro پیشنهاد می کند که سلول های بنیادی مشتق از کوریون جفت می توانند منابع آلوژنی برای مهندسی بافت در بیماری های استخوان باشند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه و هدف: یکی از راه های درمان بیماری های با نقص میلین، سلول درمانی است، سلول های بنیادی مورد استفاده در این روش به الیگودندروسیت تبدیل خواهندشد. در مطالعات پیشین برای تولید سلول های شبه الیگودندروسیت از سلول های بنیادی مغز استخوان استفاده می شد که در مرحله پیش القا تحت تاثیر DMSO و در مرحله القا، تحت تاثیر heregulin and T3، bFGF، PDGF قرار می گرفتند. در تحقیق اخیر به منظور افزایش تولید این سلول ها ابتدا سلول های بنیادی مغز استخوان به نوروسفر و سلول های بنیادی عصبی تبدیل شده، سپس سلول، شبه الیگودندروسیت شد و در پایان، همکشتی این سلول ها با نورون های حرکتی به منظور تولید میلین ارزیابی شد.مواد و روش ها: سلول های بنیادی مغز استخوان (BMSCs) از موش های صحرایی ماده بالغ استخراج و تحت اثر B27، EG و BFGF به سلول های نوروسفر (NSF) و سلول های بنیادی عصبی (NSC) تبدیل و سپس در مرحله القا، تحت تاثیر (heregulin and T3، bFGF، PDGF) به سلول های شبه الیگودندروسیت (OLCs) تمایزداده شدند. سلول های سلول های OLC، NSF، NSC و BMSC با استفاده از نشانگرهای (مارکرهای) fibronectin، CD45, CD90، CD44 و oct-4، MBP، GFAP، O4، O1 مورد ارزیابی ایمونوسایتوشیمیایی و ژن های oligo2 و MOG با RT-PCR مورد بررسی قرار گرفتند.نتایج: نتایج مطالعه حاضر، نشان دهنده بیان مارکرهای fibronectin، CD45, CD90، CD44 توسط سلول های BMSCs و مارکرهای NESTIN و NF68 توسط سلول های NSC و مارکرهای oligo2، O4، O1 در سلول های OLCs بود، درضمن، بیان ژن های Olig2 و PDGFR توسط روش RT-PCR تاییدشد.نتیجه گیری: سلول های شبه الیگودندروسیت با درصدی بالا از سلول های بنیادی عصبی استحصال یافته از BMSCs ایجاد می شوند و پس از همکشتی با نورون های حرکتی، قابلیت تولید میلین در محیط کشت را دارا هستند.

مقدمه: سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی قادرند به سلول های عصبی و گلیالی تمایز یابند. یکی از روش هایی که به واسطه آن می توان تعداد قابل توجهی سلول بنیادی/پیش ساز عصبی از تمایز سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی به دست آورد روش کشت نوروسفر می باشد. در این فرایند سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی تحت شرایط مناسب تکثیر یافته و تجمعات سلولی تمایز نیافته چند توانی به نام نوروسفر را ایجاد می کنند که قادرند به سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی تبدیل شوند.مواد و روش ها: در این تحقیق سلول های بنیادی از بافت چربی ناحیه کشاله ران و پشت کلیه موش صحرایی جدا و پس از کشت با استفاده از روش تمایزی غیر مستقیم (کشت نوروسفر) به سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی تمایز داده شدند. سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی، نوروسفر و سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی با روش ایمونوسیتوشیمی و RT-PCR ارزیابی شدند.یافته ها: سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی نشان گرهای CD90، CD29، CD49d، CD44، CD105 و CD99 را بیان کردند اما قادر به بیان نشان گرهای CD106 و CD31 نبودند. به علاوه ژن های Nanog، Oct4 و Sox2 در این سلول ها بیان شد. نوروسفر و سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی نشان گرهای Nestin ، NF-68 و NF-200 و ژن های Nanog، Sox2، NeuroD1، Oct4، Musashi1 و Nestin را بیان کردند. ژن MBP در این سلول ها بیان نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد روش تمایز غیر مستقیم جهت تمایز سلول های بنیادی مشتق از بافت چربی به سلول های بنیادی/پیش ساز عصبی موثر باشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

فرآیند بازسازی آسیب های عضلانی-اسکلتی (ارتوپدی)، به دلیل توانایی خودنوزایی ذاتی بسیار ضعیف بافت بالغ غضروفی، باعث ایجاد مشکلاتی در زمینه پزشکی شده است. بنابراین، پژوهش هایی بر روی گسترش استراتژی های نوین بازساختی با استفاده از ترکیب نمودن کندروسیت ها یا سلول های بنیادی با داربست ها و فاکتورهای رشد با هدف حل این مشکلات تمرکز یافته است. به دلیل قابلیت تکثیری به نسبت پایین کندروسیت های پیوند شده، مدل های جدید ساخت غضروف، استفاده از سلول های بنیادی مشتق از چربی را تحت بررسی قرار داده اند. سلول های بنیادی مشتق از چربی به راحتی بدون هیچ گونه عوارض جدی قابل دسترس بوده و قدرت تمایزی به چندین رده سلولی شامل تمایز خود به خودی به غضروف را زمانی که در داربست های ژلی همچون کلاژن به دام انداخته می شود دارا می باشد. همچنین، مطالعات اخیر برخی از مکانیسم های دخیل در فرآیند ساخت غضروف سلول های بنیادی مشتق از چربی را در شرایط آزمایشگاهی و همچنین قابلیت ترمیمی آن ها را در داربست های مهندسی شده زیستی و در حضور فاکتورهای رشد نشان داده است. افزون براین، نقش مهم مولکول های mRNA کوچک غیر کد کننده (miRNAs)، در فرآیند تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی به رده غضروفی مشخص شده است. به طوری که طی مطالعات مختلف، تاثیر چندین miRNAs بر روی تنظیم فرآیند تمایز به غضروف سلول های بنیادی مشتق از چربی تایید شده است. در این مقاله مروری، به بررسی پیشرفت های صورت پذیرفته در زمینه استفاده از سلول های بنیادی مشتق از چربی در بازسازی غضروف پرداخته خواهد شد.